Een dag uit..

Een dag uit...

De afgelopen weken heb ik mijn atelier opgeruimd, schoongemaakt en opnieuw ingericht.

Tegelijkertijd was ik bezig met het vullen van deze nieuwe website. Het is mijn bedoeling om meer te laten zien van mijn werkproces en hoe kan dat nu beter dan mee te laten kijken met een gewone atelierdag. Wandelend door mijn stadje op weg naar mijn werkplaats bedenk ik wat ik ga doen, vandaag is mijn Plan om met franse grès koffiemokjes te draaien en te beginnen met een grote schaal. Bij mijn atelier gekomen doe ik de deur van het slot en zoals altijd overvalt me een fijn gevoel, ik ben toch zo blij dat ik deze ruimte heb. De deur doe ik dicht, het is koud buiten, het fijne tingel geluidje van het koperen belletje klinkt in de stille ruimte. De lichten aan, evenals de kachel, jas uit, muziek aan. Die muziek is heel bepalend voor mijn stemming en wat ik maak. Draai ik gebruiksgoed dan luister ik graag naar stoere vrouwenmuziek, bij het opruimen heb ik liever de radio aan. Maar vandaag kies ik voor de experimentele muziek die we jaren geleden in Azayl-le-Rideau hebben gekocht. Ik voel me er rustig door en het laat m'n gedachten de vrije gang gaan.
Gisteren heb ik de oven gevuld voor een gladbrand, ik zet de oven aan voor een stook op 1245 graden Celcius.
Omdat de schijf anders staat dan voor de grote schoonmaak, moet ik eerst even wennen aan de lichtval en waar nu het gereedschap staat. Ik grijp een paar keer mis, het voelt alsof ik ergens anders aan het werk ben.
Volgens het Plan begin ik met klei te pakken voor de mokjes, maar die blijkt te hard te zijn, het moet eerst tussen natte handdoeken weken. Dan maar bezig met die grote schaal. Terwijl ik de chamotteklei wil pakken valt mijn oog op het pak porselein; - héé- daar heb ik de laatste tijd veel over nagedacht. Afgelopen week haalde ik een porseleinen kandelaar uit de oven, ik had er een mat lichtgroen glazuur op gekwast, maar de oven op een hogere temperatuur geprogrammeerd dan het glazuur vraagt. Het gevolg was een prachtig glanzend blauw glazuur.
Betoverend mooi! Ik zie meteen een bosservies voor me, tere kopjes, smalle standring, wortels eroverheen "groeiend'. Organisch van vorm, lieflijk en elegant.

Ik walk het porselein op de gipsplaat en laat de beelden aan mijn geestesoog voorbijkomen. Dan even praktisch denken: hoeveel porselein per kopje, eerst maar eens 250 gram per bolletje. Het eerste kopje gaat fout, ik hink nog teveel op twee gedachten. Het tweede kopje is veel te groot. Maar ja, porselein krimpt enorm, wat blijft er uiteindelijk van over? Toch ga ik verder met 150 gram. De zachte klei glijdt onder mijn handen door, een geluksgevoel komt in me op; draaien met porselein is alsof je je handen in pure zijde houdt. Ik draai en vervorm - niet wat ik wil - opnieuw draaien. Zes kopvormen groeien onder mijn handen. Het voelt goed, hier ga ik mee verder. De versgedraaide vormen moeten eerst rusten, ze zijn te zacht en te kwetsbaar.
Ik ga aan mijn schetsboek zitten en schets ruwweg wat ik net gedraaid heb en ga daarop variëren - pootjes of niet, moet er een oor aan, en aan welke kant dan? Kunnen de wortels die ik erop ga boetseren een oor gaan vormen en misschien een extra pootje vormen als steun?

Ik wil nu graag verder werken maar ik moet het geduld opbrengen tot de kopvormen leerhard zijn voor ik er verder mee kan experimenteren.
De middag vliegt voorbij, ik dek het nieuw gedraaide werk af met heel licht dun plastic, en ik zie dat een wand van één van de kopjes het begeeft onder de druk van het plastic. Dat is het risico van heel dun draaien, het is super kwetsbaar.
Het licht en de kachel doe ik uit, de muziek is ergens opgehouden zonder dat ik het heb gemerkt.